Η πεταλούδα που ήθελε να γίνει ψάρι …

Σε ένα μικρό πάρκο κοντά στη θάλασσα ζούσε μια μικρή πολύχρωμη πεταλούδα. Της άρεσε ο εαυτός της με τα φτερά του, αφού χάρη σε αυτά μπορούσε να πετάει και να βλέπει τον κόσμο από ψηλά· να πετάει από λουλούδι σε λουλούδι και να ρουφάει τη γύρη του· να εξερευνά κάθε γωνιά του πάρκου και να κάνει καινούριους φίλους: τα ζώα και τα φυτά που βρίσκονταν σ’αυτό το μικρό πάρκο. Της άρεσαν και τα χρώματά της! Τόσα πολλά και διαφορετικά! Τόσο φωτεινά! Άσε που εντυπωσίαζαν και τους φίλους της!
Η ζωή κυλούσε ήρεμα στο μικρό πάρκο. Η μικρή πεταλούδα ήταν ευτυχισμένη – ή έτσι νόμιζε … Ήταν πάντα καλή και πρόθυμη στο σπίτι, επιμελής στο σχολείο … όμως κάτι της έλειπε …
Ούτε και η ίδια δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που έψαχνε … ΄Ωσπου μια μέρα πετώντας βγήκε από το μικρό πάρκο. Ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της, που όταν το συνειδητοποίησε είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά … Πανικοβλήθηκε!!! Σκέφτηκε να κάνει μεταβολή και να γυρίσει αμέσως πίσω στη φωλιά της. Τέτοια ώρα η αγαπημένη της γιαγιά θα της είχε φτιάξει μια φέτα βούτυρο με μέλι και θα την περίμενε δίπλα στο παράθυρο για να της πει μια ιστορία…
Όμως, μια φρέσκια και δροσερή μυρωδιά κι ένας απαλός ήχος τράβηξαν την προσοχή της. Το πάρκο είχε τόσα λουλούδια! Αυτή τη μυρωδιά, όμως… Όμοιά της δε θυμόταν να είχε συναντήσει πουθενά στο πάρκο … κι αυτός ο ήχος … της θύμιζε τον ήχο που έκαναν τα νερά της λίμνης του πάρκου όταν φυσούσε …
Και ξαφνικά, η μικρή μας πεταλούδα, που δεν είχε βγει ποτέ από το μικρό πάρκο, βρέθηκε μπροστά στην απέραντη θάλασσα! Φόβος και ενθουσιασμός μαζί τη συνεπήραν! Χωρίς να ξέρει τι ήταν ακριβώς αυτό που έβλεπε μπροστά της, ένιωθε μια ακατανίκητη έλξη να βουτήξει μέσα του! Να κλείσει τα μάτια της και να χάνεται, να χάνεται, να χάνεται κάτω από το νερό…
Εκείνη τη στιγμή, ένα κοπάδι λαμπερά κόκκινα ψάρια φάνηκε να κολυμπάει κάτω από την επιφάνεια του νερού.
«Ε, σεις!», φώναξε η πεταλούδα, που πάντα έψαχνε για καινούριους φίλους και δε φοβόταν τους αγνώστους, παρά τις προειδοποιήσεις της μαμάς της, «Πάρτε με μαζί σας!»
Τα ψάρια την κοίταξαν με απορία. «Μα, είσαι πεταλούδα! Αν βουτήξεις, τα φτερά σου θα βραχούν, θα βουλιάξεις, θα πνιγείς!»
Για πρώτη φορά η πεταλούδα ένιωσε τόσο βαριά τα μέχρι πριν λίγο ανάλαφρα φτερά της. Δεν είπε τίποτα… Έμεινε ώρα πολλή να χαζεύει τη θάλασσα …. κι όταν πια νύχτωσε, πήρε με βαριά καρδιά το δρόμο για το πάρκο…
Από τότε, κάθε μέρα, με το που ξημέρωνε, έφευγε από το μικρό παρκάκι της και πήγαινε στη θάλασσα. Μύριζε το άρωμά της, άκουγε τους ήχους της, χάζευε τα κοπάδια ψαριών που περνούσαν κάπου-κάπου. Πόσο τα ζήλευε! Κι όταν ο ήλιος έδυε, επέστρεφε στη φωλιά της και ονειρευόταν ότι βουτούσε στα βαθιά νερά της θάλασσας … ότι τα φτερά της δε βάραιναν, αλλά μεταμορφώνονταν σε πτερύγια και ουρά και κολυμπούσε, κολυμπούσε αδιάκοπα, ακολουθώντας τη χρυσή γραμμή του ηλιοβασιλέματος που σχηματιζόταν πάνω στη θάλασσα …


το «παραμύθι» Η πεταλούδα που ήθελε να γίνει ψάρι
γράφτηκε από την Ανθή Ρουμπελάκη
στα πλαίσια του βιωματικού σεμιναρίου Το παραμύθι ως εργαλείο εμβάθυνσης και κατανόησης της παιδικής συμπεριφοράς, που διοργανώθηκε από το τμήμα Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λασιθίου το Μάρτιο του 2011