Είμαστε μια παρέα φίλων από την Τσεχία που ζούμε σε μια μικρή πόλη στην Κρήτη. Ξεκινήσαμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας για να έχουμε εμείς και τα παιδιά μας παρέα για τον ελεύθερο χρόνο. Οι συναντήσεις μας άρχισαν με τον καιρό να γίνονται πιο οργανωμένες συνειδητοποιώντας πως τα παιδιά μας μέσω των κοινών παιχνιδιών γίνονται πιο συνεργάσιμα μεταξύ τους αλλά και με μας. Λατρεύουν να παίζουμε όλοι μαζί, τους ενθουσιάζει όταν εμείς λαμβάνουμε μέρος σε παιχνίδια τα οποία δημιούργησαν μόνα τους και πως αποκτούν εμπιστοσύνη προς εμάς με εντελώς φυσιολογικό τρόπο. Χαίρονται όταν κάτι δημιουργούν ή καταφέρνουν κάτι καινούργιο. Καλυτέρευσε η συμπεριφορά τους καθώς επίσης και το λεξιλόγιο και οι γνώσεις τους. Καταλάβαμε πως το πιο απλό παιχνίδι μπορεί να λειτουργεί έναντι στην ξενοφοβία και μισανθρωπία. Επίσης συνειδητοποιήσαμε πόσο πλούσια είναι η καλλιτεχνική δημιουργία προσδιορισμένη για τα παιδιά στην Τσεχία και στη Σλοβακία, με ρίζες βαθιά στο 19ο αιώνα με την κορυφαία φάση των δεκαετιών 1970 – 1980 και πως είναι κρίμα να καταναλώνεται μόνο σε αυτές τις δύο χώρες. Και εμείς αποκτήσαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην επικοινωνία με τα ίδια μας τα παιδιά, γίναμε πιο δημιουργικές και πιο χαρούμενες. Θα θέλαμε να μοιραστούμε το υλικό που εντελώς αυθόρμητα συλλέξαμε.

Διαβάστε, κάντε μας κριτική, σχολιάστε και προσθέστε δικές σας ιδέες!


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ο θησαυρός του Φοβέρα



Και στα δικά σας παιδιά αρέσει να ντύνονται πειρατές, να βλέπουν ταινίες και να διαβάζουν βιβλία για τους πειρατές; Αυτό το θέμα δεν αφήνει μάλλον κανένα παιδί αδιάφορο...

Ξεκινάμε...
Εγώ ο Φοβέρας...
 Σας προτείνουμε ένα παιχνίδι το οποίο θέλει αρκετή προετοιμασία και χρόνο αλλά τα παιδιά θα το εκτιμήσουν. Τον χρόνο που επενδύουμε στα παιδιά δεν είναι σε καμία περίπτωση χαμένος. Σίγουρα ξέρετε το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού. Εμείς το τροποποιήσαμε λίγο πάνω με κεντρικό θέμα: Ψάχνουμε θησαυρό ενός πειρατή.Μια όμορφη ανοιξιάτικη Κυριακή βγήκαμε με τα παιδιά έξω και σ’ ένα σημείο τους δώσαμε το παρακάτω γράμμα: 
«Εγώ, ο Πειρατής ο Καπετάνιος Φοβέρας έκρυψα σε αυτή την ακτή ένα αμύθητο θησαυρό. Τακτικά έρχομαι και τον ελέγχω. Για να θυμάμαι του είναι έβαλα σημάδια αλλά και δοκιμές για την περίπτωση ότι κάποιος θα θελήσει να μου τον πάρει Αυτό όμως δεν θα γίνει ποτέ δυνατόν. Τόσο καλά τον έκρυψα.» 
Πρώτη δοκιμή 
Και δείξαμε στα παιδιά το πρώτο βέλος. Τα βέλη τα είχαμε ζωγραφίσει στο δρόμο από πριν αλλά μπορείτε να παίξετε και αλλιώς (μια ομάδα, πχ. μπαμπάδες πάνε κ’ ετοιμάζουν τη διαδρομή ενώ οι υπόλοιποι τους ψάχνουν. Τα παιδιά ξεκίνησαν την πορεία ψάχνοντας τα βέλη και ακολουθώντας την κατεύθυνσή τους. Η διαδρομή που ετοιμάζαμε, είχε περίπου 2,5 – 3 χμ. Πέντε φορές τη διακόψαμε με άλλες ασκήσεις. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο του θησαυρού, θέλαμε περίπου μια ώρα. Ανά διαστήματα υπήρχε κριμένο ένα γράμμα με άσκηση και ένα κομμάτι από ένα πάζλ (που στο τέλος έγινε χάρτης) και κάποια μικρή λιχουδιά. Πχ. τα παιδιά έπρεπε να ζωγραφίσουν κάτι στο μονοπάτι που πήγαμε, να μαζέψουν φύλλα από τρία διαφορετικά δέντρα, να γράψουν τα ονόματά τους στην άμμο της παραλίας, να περιμένουν να περάσει κάποιος με σκύλο και να τον ρωτήσουν για το όνομά του σκύλου κτλ. Πολύ καλό είναι να παίζουν και οι μεγάλοι, να πρέπει κ’ εκείνοι να κάνουν πράγματα. Στο τελευταίο μήνυμα έγραψε ο Φοβέρας: 
Δύσκολη διαδρομή...
«Δεν πιστεύω πως κάποιος θα μπορούσε να φτάσει μέχρι εδώ και να έχει κιόλας όλα τα κομμάτια του χάρτη στον οποίο φαίνεται το σημείο που έκρυψα το θησαυρό μου.» Έτσι τα παιδιά έπρεπε να φτιάξουν ένα απλό πάζλ και να καταλάβουν απ’ αυτό που βρίσκεται ο θησαυρός. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν θαμμένος στην άμμος της παραλίας κάτω από μια τσουρλίχτρα. Ύστερα τα παιδιά σκάβοντας βρήκαμε μια κούτα γεμάτη μικροπαιχνίδια και λιχουδιές. Τη θάψαμε αρκετά βαθιά να μη βρουν το θησαυρό με την πρώτη. Δεν περιγράφεται η χαρά τους όταν φτάσανε στην κούτα. Αλλά μέσα της είχε το τελευταίο γράμμα του Φοβέρα: 
Το βρήκαμε...
«Εγώ ο Πειρατής ο καπετάνιος Φοβέρας έκλεισα το θησαυρό μου με μια φοβερή κατάρα: αν τυχών θα βρει κάποιος το θησαυρό και δεν θα τον μοιραστεί με απόλυτα  δίκαια ποτέ στη ζωή του δεν βρει τίποτα όσο και ψάξει». Τα παιδιά έπρεπε να οργανωθούν, να μετρήσουν τα πράγματα και να βρουν τρόπο πώς να μοιραστούν να μην μείνει κανένας με παράπονο. 
Μετά τα αφήσαμε να παίζουν όπως θέλανε. Φυσικά, τον Φοβέρα παίζανε…
Δίκαια η νίκη...
«Πλάκα» είχε όταν κάποια στιγμή πλησίασε την παραλία ένα ιστιοφόρο (κοντά βρίσκεται μια μεγάλη μαρίνα) και ‘μείς για αστείο είπαμε:"για κοιτάξτε, ο Φοβέρας ήρθε να ελέγξει το θησαυρό του. …κ’ έγινε χαμός. Τα παιδιά μάζεψαν τα πράγματά τους μανι μανι και τρέξαμε σο σπίτι…Αυτό το παιχνίδι δεν παίζουμε φυσικά την κάθε μέρα αλλά έχει πολλές πτυχές για να ενισχυθούν διάφορα σημεία της παιδικής ψυχολογίας. Αν το παιχνίδι είναι σωστά στημένο καλλιεργεί το ομαδικό πνεύμα, δίνει δυνατότητα να παίζουν τα παιδιά έξω, να τρέχουν, να κινούνται, αναπτύσσει τη φαντασία των παιδιών, ενισχύεται η συνειδητοποίηση ότι αν θέλεις κάτι, πρέπει να κάνεις υπομονή και να δείξεις επιμονή και πως μερικές φορές είναι δύσκολο να βρεις κάτι. Δίνει στα παιδιά να καταλάβουν ότι στους γονείς τους αρέσει  να παίζουν μαζί μου ότι έχουν κοινούς φίλους και διασκεδάζουμε μαζί. 
Εμείς στη διάρκεια του παιχνιδιού μπορούμε να δούμε πως τα παιδιά αντιδρούν, αν είναι ικανά να πάρουν δραστήριο ρόλο σε μια ομάδα, αν προσπαθούν ή δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα κτλ. Μη λυπάστε το χρόνο και τον κόπο. Καλύτερα να μείνουν τα ρούχα ασιδέρωτα, , να μην προλάβετε να φτιάξετε κεϊκ. Ας μείνει κλειστή η τηλεόραση. 
Ο θησαυρός του Φοβέρα το αξίζει. Τρέξτε πριν σας προλάβει! Πλησιάζει...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου